Dit was een vraag waar ik het antwoord nooit zo goed op wist.

Als ik niet zorg, doet niemand het

Het kreeg voor het eerst een lading op de basisschool. Toen ik in groep 8 zat gingen mijn ouders scheiden. Nou ja, mijn moeder van mijn vader, want hij had een alcoholverslaving en ging vreemd. Omdat mijn moeder veel werkte en mijn vader thuis was, waar hij zijn verslaving voedde, ontwikkelde ik een verantwoordelijkheidsgevoel. Als ik niet zorg, dan doet niemand het.De situatie creëerde in mijn leven deze overtuiging.

Het huis waar ik was opgegroeid voelde niet meer als thuis. De ene keer was papa er met zijn nieuwe vriendin hier en dan weer mama met haar vriend. Ze wisselden elkaar hierin af. Was papa thuis, dan werd er slecht gesproken over mama. Was mama thuis of wij bij haar vriend in Leeuwarden, dan werd slecht gesproken over mijn vader. Hier wilde ik niet tussenin zitten. Een kant kiezen bij de kinderrechter was voor mij niet moeilijk. Het was altijd al mama bij wie ik me zo veilig voelde. Ook toen haar traumas boven water kwamen in de tijd dat we bij oma moesten wonen.

In mijn tienerjaren was me ergens veilig voelen dus niet zo gewoon, er leek altijd wel wat. School werd voor mij een toevluchtsoord. Op het Jan Arentsz kreeg ik goede begeleiding van een vertrouwenspersoon. Het verwerken van de scheiding van mijn ouders kon ik aan de hand van een training vanuit de stichting Jonge Helden. Na de basisschool ging ik naar het Horizon college. Die namen me pas aan na twee gesprekken met mijn moeder en mij, om duidelijk te maken dat ik het wel zou redden.

Ondanks dat er veel gebeurde thuis, wilde ik heel erg mijn best doen. Mijn moeder had gelukkig vertrouwen in mij. Vanuit de onvoorwaardelijke liefde die zij mij bood, voelde ik me wel veilig. Ik heb bij haar nooit aan mezelf hoeven twijfelen. Zij was altijd een stabiele factor voor mij, ondanks haar eigen instabiliteit. Ik kon altijd bij haar terecht. Veiligheid nu is me prettig voelen in mijn kamer omdat ik het heb ingericht met lichtjes, doeken en fotos van dierbaren.

Er is altijd wat

Het volgende was voor mij een bevestiging dat er altijd iets leek te zijn: een vader met een verslaving, een moeder met psychische problematiek, een zusje dat van huis wegliep en slechte vriendjes had en een oma met een licht verstandelijke beperking. Er speelde veel en ik was boos, want waarom betaalde pappa nou geen alimentatie, wat zag hij in zijn vriendin, waarom lag mama zo vaak op bed, waarom leek mijn zusje in haar gedrag ouder dan ik, waarom hield oma vast aan oude gewoontes? Ik was nog niet zo ver om ruimte te geven aan die onbeantwoorde vragen, want emoties toelaten voelde alsof ik erdoor werd overspoeld. Als ik huilde kreeg ik hier zoveel hoofdpijn van en dit bleef aanhouden. Ik heb geleerd door hulpverleners en mijn moeder dat het oké is om te huilen. Dit is iets wat er mag zijn en nu is huilen zo makkelijk dat ik geen hoofdpijn ondervind.

Hoe is het thuis?vroeg mijn mentor, op wie ik kon terugvallen evenals op mijn beste vriendin. Hoe het thuis was wist ik wel in de twee jaren bij oma, nadat mijn vader het ouderlijk huis had verkocht. Het geld leek al even op te zijn. Bezoekjes naar de voedselbank, niet zoveel kleding en een vechtscheiding. Oma was autoritair, maar zonder structuur. Die structuur kon ik zelf aanbrengen op school en er buiten, want hier had en heb ik baat bij. De verantwoordelijkheid voor het inplannen van mijn week levert mij ontspanning op door de dagen heen.

Gelukkig kreeg mama een woning toegewezen, een huis voor ons drieën. Op het Horizon college deed ik een sociale opleiding, want door de taken die ik op me nam als kind en zo vanzelfsprekend waren vond ik dat dit het beste bij mij paste. Ik volgde daarom de 3-jarige opleiding tot pedagogisch werker jeugdzorg niveau 4. Het ging me allemaal ineens wat gemakkelijker af, ondanks dat ik nog steeds moeite had met het uiten van mezelf. Over mijn gevoelens leerde ik praten met mijn zusje in gesprek met onze jeugd en gezinscoach en later bij een psycholoog welke mijn zusje en ik deelden. Zo hadden we een gesprek samen bij haar. Het werd voor ons beide duidelijk dat we dealden met de vechtscheiding, maar op een andere manier. Onze relatie werd hier zo sterk door, ook kreeg ik wat meer begrip voor mijn moeder haar situatie. Ze begon er weer voor ons te zijn en dit was prettig.

Relaties

Toen ik een relatie kreeg op mijn zestiende, had mijn toenmalige vriendje problemen. Hij moest deze dan ook voor zichzelf oplossen, dat kon ik niet. Toch was ik opnieuw aan het zorgen voor hem en aan mijn opleiding besteedde ik minder tijd en aandacht. Tot 2019 hield ik de hoop dat het beter ging. Ik had zo lang het gevoel verantwoordelijk te zijn voor anderen, dat ik niet of nauwelijks stil stond bij hoe ik me voelde. Doordat ik naar mijn moeder en zusje toegroeide, leerde ik me hiervoor open te stellen. Ik deed er ineens toe en werd binnen het gezin gesterkt. Mijn gevoel van eigenwaarde groeide. Dit leidde ertoe dat ik de relatie met dat vriendje verbrak.

Wat belangrijk werd, was de zolder waar ik huur voor betaalde. Mijn werk en het afspreken met mijn beste vriendin kregen meer ruimte in mijn leven. Ik begon me weer open te stellen voor mannen. Ik kreeg een nieuwe relatie. Na een paar maanden nam mijn vriend echter een overdosis ghb. Dit had een grote impact op mij. Ik was al eerder gekwetst in die vorige relatie toen mijn ex meermaals vreemdging. Dit was niet hetzelfde en toch ook wel. Het ging om vertrouwen dat al eens beschadigd was. Hier was ik aan gewend omdat mijn vader zijn afspraken ook niet na kwam en eveneens vreemdging. Ik beëindigde de relatie toen ik erachter kwam dat hij met andere vrouwen in contact was. Ik heb door situaties met mijn vader en vriendjes geleerd dat ik stil sta bij wat contacten met mij doen, wat voor gevoel ik erbij krijg. Zo kan ik het aan de hand daarvan koppelen aan woorden om voor mezelf te kunnen kiezen.

Hoe is het thuis?

Dochter en kleindochter zijn van een vader, moeder en oma met psychische problemen heeft in mijn leven dus veel uitdagingen gegeven. Uitdagingen die ik zelf het hoofd moest bieden. Dat ging met ups en downs, maar het is gelukt om voor mezelf te kiezen. Ik kan en mag emoties voelen, ik kan en mag ze delen met mijn familie, partner en vrienden.

Als je nu aan me zou vragen: Hoe is het thuis?, dan zal ik zeggen rustig en ervaar ik vrede. Ik voel verbinding in de teams waar ik werk onder ander bij De Hoofdzaak waar ik me inzet als vrijwilliger in het jongerenteam en de herstelondersteuning. Ik woon al zes jaar op mezelf, ik heb een baan in de gehandicaptenzorg en werk ook als vrijwilliger bij het Jongerenplatform regio Alkmaar. Het geeft me voldoening en als ik zorg voor de ander, doe ik het omdat ik het wil en niet omdat het moet. Daarmee zorg ik nu voor mezelf.