Inmiddels zit ik alweer 19 jaar in therapie. De eerste 10 jaar bij een psychiater en toen die met pensioen ging, kwam ik bij een uitstekende psychologe terecht. Zij vertelde me de afgelopen lente dat ze ons contact wil gaan afbouwen en de therapie afsluiten. Toen ze dat zei, schrok ik me een hoedje. Het triggerde mijn grootste thema: verlatingsangst. Maar al vrij snel besefte ik dat dit juist een erg goed teken was. 

Ik kan tegenwoordig mijn emoties namelijk veel beter reguleren én ik kan beter omgaan met vervelende of moeilijke dingen. Daardoor heb ik mijn therapeut gewoon minder vaak nodig. De afgelopen 2 jaar kwam het regelmatig voor dat ze alleen maar hoefde te zeggen dat ik goed bezig was. Dat vond ik natuurlijk hartstikke leuk om te horen.

Vroeger vloog ik om de haverklap in de gordijnen van de hevige emotie. Stemmingswisselingen waren aan de orde van de dag. Nu is mijn leven in een heel stuk rustiger vaarwater gekomen. Af en toe gebeurt het nog wel eens dat ik de kluts volledig kwijt raak en een paniekaanval krijg. Maar dat is echt maar af en toe. En als het zover is, mag ik mijn therapeut bellen. Ze blijft op de achtergrond aanwezig voor noodgevallen.

Blijkbaar heeft mijn therapeut zoveel vertrouwen in mijn herstel dat ze me kan loslaten als cliënt. Hoe langer ik erover nadacht, hoe meer ik inzag wat een geweldig goed nieuws dat eigenlijk is. Ik wil immers beslist niet de eeuwige patiënt zijn, net zoals ik een hekel heb aan slachtoffergedrag. Bovendien ben ik nou onderhand wel een beetje uitgesleuteld aan mezelf. Ik heb meer afstand tot mijn ingewikkelde verleden en veel meer rust van binnen. Eindelijk niet meer knokken. 

Van de bijna twee decennia therapie heb ik 18 jaar hard gebikkeld. De afgelopen 2 jaar was het een beetje alsof ik op de fiets over een steile heuveltop was gekomen en nu jippie! bergaf uitreed. Mooi uitzicht hier. Hè, lekker zonnetje schijnt er. En wat heerlijk, die wind in mijn haren! 

Denk ik nou dat ik nooit meer problemen zal hebben? Nee, natuurlijk niet, zo naïef ben ik niet. Problemen komen altijd wel, die horen er gewoon bij. En ik weet dat ik borderline zal houden. Dat zeiden de trainers van de vers niet voor niets. Maar ik kan problemen inmiddels wel beter aan. Na al dat harde werken kan ik nu ronduit zeggen: ik weet wie ik ben en waar ik voor sta. En dat geeft me genoeg zelfvertrouwen om ook de rest van mijn leven aan te kunnen.

Tot de volgende keer!

TextHex