Ik noem mezelf al jaren gekscherend Rupsje Nooitgenoeg, maar eigenlijk is het allesbehalve grappig. Sterker nog, het is een eigenschap waar ik me best wel voor schaam en waar ik regelmatig goed last van heb. Ik wil altijd meer, beter, groter. Vergelijk het met een bodemloze put, want hoeveel ik ook geef en doe; het is letterlijk nooit genoeg.

Het houdt me wakker in de nacht, ik verzin verschillende scenarios om te krijgen wat ik wil, maar altijd word ik weer teleurgesteld. Het ultieme bevredigende gevoel volgt namelijk nooit als ik al bepaalde doelstellingen heb bereikt. Daarom moet ik nóg harder werken en mezelf nóg meer verliezen om vervolgens om op een hele duistere plek te belanden. Gelkkig heb ik lieve mensen om me heen die er voor me zijn, die me uit die put willen tillen en me terug naar de basis laten gaan. Maar niet veel later begint die vicieuze cirkel gewoon weer opnieuw en opnieuw. Ik word er krankzinnig van. Alsof ik niet leer van eerdere harde lessen.

Het is geen hogere wiskunde waar mijn intense gevoel van chronische leegte vandaan komt waardoor ik mezelf blijf traineren met meer, beter en groter. Als kind had ik er al last van en probeerde ik die leegte op te vullen door erkenning, waardering en goedkeuring van anderen te krijgen. Iedereen, behalve mezelf. Ik voelde me eenzaam, niet gezien en gehoord en creëerde daardoor een mechanisme dat me gefocust hield en waar ik kortstondig wel even dat ultieme gevoel beleefde.

Sinds een jaar of vijf ben ik me er pas heel bewust van. Ik probeer mensen niet meer op een voetstuk te zetten en weet dat het echt uit mezelf moet komen. Maar ja, dat is verstandelijk gezegd, gevoelsmatig is het een hele andere zaak. Rupsje Nooitgenoeg is namelijk altijd aanwezig en dat is zwaar. Soms lukt het me niet om me er tegen te verzetten en dan ga ik weer.

Ik wil toch die bestseller, ik wil bij een talkshow zitten en laten zien dat ik iets bij te dragen heb. Ik wil die miljoen volgers op sociale media, een beroemdheid zijn, mezelf op de kaart zetten, over die rode loper gaan en ga zo maar door. Gekmakend. Ik kan groen en geel van jaloezie zien als iemand anders wel iets van mijn bovenstaande lijstweet af te vinken. En aangezien ik altijd appels met peren vergelijk, ben ik natuurlijk altijd de verliezer. Ik ben namelijk niet die ene BNer, heb geen idioot groot netwerk of een mooie kruiwagen.

Welbeschouwd heb ik nu een prima leven. Ik zet daarom kleine stapjes op het Rupsje Nooitgenoeg-front door op mezelf te blijven focussen, me vooral niet met anderen te vergelijken en het te uiten als ik weer meer, groter of beter wil. Dat helpt.

Ik ben Anika!