In 2004 (ik was 34) kwam ik in een ernstige crisis. Zo erg had ik het nog nooit meegemaakt. Ik had zelfmoord overwogen en het was duidelijk: nu moest er toch echt iets concreets gebeuren.

Het bezoek aan de huisarts. ('Wat is er mis met jou?' 'Er is helemaal níks mis met mij! Ik ben gewoon hooggevoelig.') De doorverwijzing naar het psychiatrisch adviescentrum. (Advies: sluit uit borderline.) Het doorgezaagd worden bij de polikliniek psychiatrie: precies waar ik bang voor was toen ik in de psychiatrie belandde. Het waren vier urenlange gesprekken met twee psychiaters in opleiding die me koeltjes bekeken en hun checklijsten afvinkten. En ten slotte het gevreesde etiketje: mevrouw, u hebt borderline.  

Ik barstte in snikken uit, want voor zover ik toen wist, betekende borderline overig gestoorden was er niks aan te doen. Dat laatste bleek echter een misvatting. Er waren in 2004 wel degelijk behandelmethoden. De VERS-training stond nog in de kinderschoenen maar klonk hoopgevend. Ik gaf me op, kwam met enig geworstel door de ballotage en hop, daar ging ik, een half jaar lang, drie uur per week een pittige training om te leren omgaan met emoties en hoe die te reguleren.  

Ik vond het loodzwaar en daarin was ik niet de enige. Van de achttien mensen in onze groep aan het begin van de training bleven er uiteindelijk vijf over, waaronder ik. Ik was beretrots op mijn certificaat: het eerste diploma sinds mijn propedeuse sociologie! (Wat tegenwoordig Bachelor heet.) Hoera, erkend gek!  

Aan het einde van de cursus zeiden de trainers tegen ons: denk eraan, borderline gaat niet meer over. Je zult het de rest van je leven hebben. Maar je kunt ermee leren omgaan en we hopen dat we je met deze training handvatten hebben gegeven om dat voor elkaar te krijgen.  

En ik moet zeggen, ik heb echt veel aan de VERS gehad. Bijvoorbeeld dat je stijgende spanning kunt voelen in je lichaam als je van pan 2 naar pan 4 of 5 dreigt te schieten. Hoe je gedachten je emoties kunnen beïnvloeden en andersom. Dat was voor mij heel inzichtelijk. Ik begon mezelf een beetje beter te snappen. Ik leerde dysfunctionele, niet-helpende gedachten herkennen. Soms lukte het me zelfs die nare gedachten te vervangen door gezonde gedachten. Ik maakte netjes de flinke stapels huiswerk die bij de training hoorden en ook daar deed ik veel zelfinzicht van op.  

Al die tijd, en nog jaren daarna, was ik onder behandeling bij een psychiater/psychotherapeut. Ik was gestart met een antidepressivum en dat hielp geweldig. Mijn kersverse nieuwe vriend steunde en hielp me onvoorwaardelijk, de lieverd. Ik had wat relaties betreft een behoorlijk roerig verleden. Mijn patroon was aantrekken en afstoten en dat had tot heel wat gebroken harten geleid, ook dat van mij. Maar nu had ik een man gevonden die door mijn gekte heen kon kijken en me zag voor wie ik was. Blijkbaar vond hij mij de moeite waard.  

Dat gaf me naast doodsangst voor de nabijheid ook een vleugje hoop dat het misschien nog wel goed zou komen met mij. De cocktail van psychotherapie, medicatie en liefde bleek heilzaam voor me. Stapje voor stapje, beetje bij beetje werkte ik aan mijn herstel.  

Het is nu twintig jaar later. Mijn toenmalige vriend is alweer 10 jaar mijn lieve man en daar zijn we allebei heel blij en gelukkig mee. Het kan dus wél, een fijne relatie als je borderline hebt! Feit is dat we elkaar respecteren en gelijkwaardig aan elkaar zijn. Het is gelukkig geen verzorger-patiënthuwelijk. Nee, wij zorgen voor elkáár, zoals je dat gewoon graag doet in een liefdevolle relatie. En niet te vergeten, heel belangrijk: ik heb inmiddels ook geleerd om goed voor mezelf te zorgen.  

Tegenwoordig houd ik me met veel plezier bezig met mijn favoriete hobby: schrijven. Dat kom ik hier graag regelmatig doen om te vertellen over mijn leven met borderline en hoe ik met veel vallen en opstaan tot rust gekomen ben. Tot de volgende keer!

TextHex