Terug
Verhaal
Geef niet op heb vertrouwen!
Mijn naam is Mandy , moeder van 2 prachtige kinderen. Een zoon van 24 en een dochter van 20.
Toen mijn dochter net 17 was kreeg ze anorexia. Het begon eigenlijk wel onder mijn ogen , het gezonder gaan eten , het minder gaan snoepen en eten ,het meer gaan wandelen naast dat ze ook al veel danste.
In de gaten houden en alert zijn dat is wat ik dacht.
In korte tijd daalde haar gewicht enorm en toen haar menstruatie meerde keren weg bleef gingen de alarm bellen echt goed af. We wisten wel dat ze niet goed in haar vel zat en daarvoor stond ze al op de wachtlijst , dat zorgde ervoor dat we vlug hulp kregen. Met spoed zaten we bij de kinderarts, we zijn er optijd bij is wat ik hoopte maar het was al goed mis .
Ze mocht per direct niks meer, thuis blijven en rusten, dat ze niet meer mocht dansen was voor haar het allerergste.
Toch dacht ik toen nog , " dit kan ik " , ik kan haar helpen, we gaan dit samen doen, ik ben immers sterk!
Helaas bleek anders , hoe meer de eetstoornis haar opslokte en meer controle kreeg, hoe meer ik de controle over alles aan het verliezen was en vooral over mezelf. De eetstoornis zorgde ervoor dat ze medewerking weigerde, ze depressief en agressief werd. Er was geen samenwerking meer.
Mijn dochter verdween steeds meer.
Ondanks dat ze zelf opgenomen wilde worden won de eetstoornis steeds meer terrein en verloor ik steeds meer de grip op mezelf. Ik was zo bang om haar te verliezen en dacht steeds "hoe komt dit goed?" want ze weigerde op een gegeven moment om te eten en ook om de sondevoeding nog te accepteren dus volgende er heftige paniekaanvallen als er iets niet goed ging.
Ik gleed steeds verder in een depressie en zocht ook hulp voor mezelf, toch werd ook ik opgenomen.
We kregen goede hulp vanuit de kliniek, familie en andere hulpverleners. Ik wist een beetje op te krabbelen en bewaarde mijn krachten om er toch voor mijn dochter te zijn.
Ze had het zo moeilijk en wilde niet meer leven en handelde hier ook na.
Uiteindelijk is ze 1 1/2 jaar in 2 opnames opgenomen geweest, op de HIC gezeten en 2 x wilsonbekwaam verklaard.
In haar tweede opname kreeg ze meer zelf de regie . Ze gaf aan wat zij wilde, zonder eetlijst, zonder te wegen, maar onder goede begeleiding en ze dachten met haar mee.
Het was moeilijk en zwaar maar de sfeer als ze thuis was of als ik op bezoek was werd beter.
Daardoor ging het met mij ook steeds een beetje beter .
Ik moest haar vetrouwen geven dat ze het kon en ik moest vooral mijzelf vertrouwen geven dat ik het kon en haar moeder weer kon zijn, naast haar kon staan, haar loslaten en niet meer in paniek te raken als het minder goed ging. Ik was niet alleen er was veel hulp.
We werden beide steeds sterker, ze klom er steeds meer uit op haar manier, ze voelde zich gehoord.
Door dat ik meer langs de zijlijn probeerde te staan en minder te focussen op het eten is het haar gelukt .
Je weet dat een eetstoornis niet over eten gaat. Zo ook bij mijn dochter maar het lichaam heeft voeding nodig om het te blijven doen en dat maakt het zo moeilijk, je voelt je zo machteloos, want erin douwen gaat gewoonweg niet.
Het was een zoektocht naar de juiste samenwerking tussen alle partijen en die is voor iedereen anders .
En nu ....nu kan ik zeggen dat mijn dochter weer danst , dat ze weer het " normale " leven aan het oppakken is .
Dat ze "de jij in jou" weer aan het vinden is.
Hoe ik aan het begin van dit verhaal het niet kon zeggen, kan ik het nu wel .....
HERSTEL KAN !!!
Ook als het uitzichtloos is , ook met een moeder die de weg goed kwijt was.
Zo trots op haar.
lieve groetjes Mandy.
Geef niet op , heb vertrouwen!
Geen reacties gevonden..