Het is zo belangrijk dat er een soort verplichting gaat komen om goede zorg te leveren. Nu is het nog veel te vrijblijvend. Mijn problematiek werd nooit gezien / geloofd, en ik werd uiteindelijk keihard uitgelachen door een geriater waar ik was voor een second opinion. Hij was tijdens het nagesprek wat ik had aangevraagd heel onredelijk. In zijn onderzoeksrapport stond dat ik hallucineerde en dat er niks met mijn geheugen aan de hand was. Ik wilde daarover extra uitleg. Maar we kwamen niet tot een gesprek. Hij was zó overtuigd dat ik hallucineerde en dat de ontkenning daarvan juist een bevestiging was dat hij bijv zei: 'Doet u ook zo bij een proces verbaal?!' en: 'Eindelijk geeft u zichzelf over!' En toen hij ook nog eens niets zou gaan doen met mijn info over dyslexie, was dat voor mij de druppel. Ik had nl gevonden dat veel kinderen die met dyslexie kampen, last hebben van psychische problemen. Ik vermoedde zelf toen al iets van dyslexie. Dat bleek uiteindelijk ook zo te zijn. Ik was zó boos geworden tijdens dit gesprek, dat ik toen zei: 'Dit wordt dus een klacht!' Hij moest vooral heel hard lachen en zei: 'Veel succes mevrouw!' Dit is natuurlijk veel minder erg dan zonder enige communicatie te worden vastgehouden in een isoleer, maar voor mij was het ook erg traumatiserend en ziek makend. Ik had daarvoor al járen lang zonder succes hulp gezocht, waarbij ik ook al was getest door een neuropsycholoog. Ik verwacht dat dyslexie veel meer voor komt dan men nu denkt, dat er nog steeds heel veel mensen met ongediagnosticeerde maar ook met wel gediagnosticeerde dyslexie hulp vragen in de GGZ, zonder dat ook maar iemand in de gate heeft dat dat de onderliggende problematiek is. Hier kan je mijn verhaal lezen: https://wijzijnmind.nl/ervaringsverhaal/dyslexie-als-de-hulpverlening-jouw-problemen-niet-kan-begrijpen-of-zelfs-niet-zien/2209