Met dwang houden behandelaren hun eigen angsten en onmacht op afstand. Dat betoogt Evi Verbeke in een interview met Trouw. De Vlaamse klinisch psycholoog en gastdocent aan de Universiteit Gent noemt gedwongen zorg de 'duistere kant van de kliniek'.

In haar proefschift en boek Psychiatrie op drift vraagt ze zich af hoe het kan dat mensen nog steeds worden opgesloten, terwijl alle studies aantonen dat isoleren nauwelijks werkt of zelfs een averechts effect heeft. Veel instellingen proberen het aantal isolaties terug te dringen, ziet ze. 'Maar de focus ligt volgens mij te veel op: hoe kunnen we minder separeren, minder vastbinden? Behandelaren zouden breder moeten denken en zich afvragen: hoe kijken we naar patiënten? Hoe gaan we met ze om? Het is nogal een verschil of je iemand ziet als een gevaarlijke, automutilerende patiënt of als een jonge vrouw die overhoop ligt met zichzelf, en die daar geen woorden aan kan geven. Zie je een psychotische jongen die drugs gebruikt als een junk of als een mens in nood die zijn stemmen onder de duim probeert te houden?'

Begrenzen kan ook anders, vindt Verbeke. 'Als een patiënt roept 'ik ga mezelf iets aandoen', kun je 'm niet alleen laten. We brachten hem naar zijn kamer, maar lieten hem niet alleen. We zochten hem steeds op en hielden hem gezelschap. Als je zo met patiënten omgaat, ligt het gebruik van geweld niet meer voor de hand.'

Bron: Trouw