Mijn hart klopte in mijn keel toen ik uit de auto stapte.

Ik zag hem in zijn tuintje staan, mijn broer. Ruim een jaar schelen we. Ruim twee jaar duurt de radiostilte nu al.

Ik was net even bij mijn vaders graf geweest en reed min of meer langs zijn huis. Even kijken kan geen kwaad, dacht ik.

Mijn broer lijdt aan paranoïde schizofrenie en wil geen contact meer met mij. Bij deze vorm van psychoses heeft iemand regelmatig wanen dat anderen tegen hem zijn. Om de een of andere reden, ben ik een enorme trigger voor hem en krijg ik de schuld van bepaalde dingen.

Het was zo spannend om toch uit die auto te stappen en naar hem toe te lopen. 
`Ha broer`, zei ik.
Snel liep hij naar binnen, deed de deur op slot en alle gordijnen dicht.

Daar stond ik dan, met lege handen. 

Ik weet dat hij soms agressief kan zijn, dus besloot ik het lot niet verder te tarten. En te kiezen voor mijn eigen veiligheid. Ik liep terug naar mijn auto.

En toen bemerkte ik mijn vooruitgang: ik legde mijn hand op mijn hart en ademde diep door. Ik werd weer rustiger en kon voelen, ondanks de afwijzing en de schrik dat het over zoveel meer gaat dan mijzelf.

Het familiesysteem waarin hij zoveel te dragen heeft, als `zwarte schaap` van het gezin. Het lot dat hij heeft genomen dat zo zwaar is. Het lot dat verbonden is met famieleden, generaties terug.

Ik kan het niet meer oplossen; dat wilde ik vroeger. Het hoeft niet meer. Het kán ook niet.

Ik start de auto, rij terug naar Kampen, naar mijn mooie gezin. Met een knagend schuldgevoel, een soort survivors guiltdat wel. Dat zal nog wel even zo blijven.

Ik merk dat ik steeds meer mildheid voor mijn broer kan opbrengen. Voor zijn getraumatiseerde delen, zijn firefighters die hem tot drugsgebruik aanzetten en zijn wantrouwende delen die bijna niemand meer toelaten.

Waarom ik dit deel? Omdat het ook hoopvol is te merken, dat je als mens -ook in moeilijke omstandigheden waar je weinig invloed op hebt- toch kunt merken dat je groeit in (Self)-compassie en Self-leiderschap.

En misschien ook, omdat ik ergens wil laten weten dat mijn broer voor mij bestaat. Ook al besta ik misschien niet meer voor hem.

Voor mij zijn de bril van hashtag#polyvagaaltheorie en hashtag#ifs hierin zo helpend!

En nu... schrijf ik dit stukje vanaf de camping in België, waar we de komende week heerlijk bivakkeren als gezin.

De contrasten in mijn leven zijn soms heel groot, dat weet ik. Maar dat hoort ook bij mij.

Franka van Essen