Op 8 januari 2013 beleefde ik de zwartste dag van mijn leven. Ik had nooit kunnen bedenken dat juist die diepe crisis de voedingsbodem zou zijn voor het leven dat ik nu leid. Geen makkelijk leven, wel een echt leven. Eerlijk, met ruimte voor pijn én plezier.

Vandaag, op deze frisse lentedag in april 2025, mag ik met trots én dankbaarheid delen dat mijn GGZ-behandeling officieel is afgerond. Dat voelt kwetsbaar én krachtig. Alsof je eindelijk je rijbewijs hebt gehaald en nu zonder instructeur zelf de weg op moet. Spannend, soms nog met trillende handen aan het stuur. Maar ik weet: ik kan dit. Ook als mijn hoofd me soms nog probeert te dwarsbomen, af te leiden of even stilzet.

In de afgelopen twaalf jaar (en daarvoor) is er veel gebeurd. Een dozijn hulpverleners, van SPVer tot psychiater. Een huis, een relatie en een baan kwijten opnieuw beginnen. Liefde vinden, een gezin stichten, thuiskomen in Zuid-Limburg.

Ik begon met antidepressiva, en stopte daar tien jaar later weer mee. Ik verruilde het mediaveld van Hilversum en Amsterdam voor iets dat dichter bij mezelf lag: een stichting waarin ik mijn masker afzette: letterlijk én figuurlijk.

En weet je wat er dan gebeurt?
Je gaat vrijer ademen. Je ziet méér. Je staat opener in het leven. En ja, dat is spannend... Maar ook bevrijdend.
In 2013 werd ik als het ware opgegeven. Men zei dat ik nooit meer normaal zou kunnen functioneren. Ik werd door velen als gekgezien. Maar precies die gekheid, mijn dwarsheid, gevoeligheid en alles wat ooit te veelleek, is nu mijn kracht - mijn bron van verbinding.

Want ervaringsdeskundigheid werkt. Niet als extraatje, maar als essentieel onderdeel van herstel. In de GGZ. In het sociaal domein. In beleid, in de praktijk. Het is geen hype. Het is nodig.
We hebben mensen nodig die niet alleen weten hoe het moet klinken, maar die voelen hoe het echt is. Die het donker kennen, en toch durven te kiezen voor licht. Wat pas echt gek is? Dat we in 2025 nog steeds zo weinig écht praten over mentale gezondheid. Dat het nog steeds moed vraagt om open te zijn over iets wat zóveel mensen raakt.
Ik ben er nog niet en dat hoeft ook niet. Maar vandaag sta ik even stil. Omdat deze mijlpaal er mag zijn. En omdat ik weet: het is pas écht bevrijdend als je leert leven zonder masker.

Ik hoop dat mijn verhaal iets in beweging blijft houden. Maar minstens zo graag laat ik me blijven inspireren door anderen. Door mensen die ook zoeken, vallen, groeien, voelen en proberen. Net als ik.

Michiel Verheul