Lieve mensen, over enkele maanden ga ik deze aarde verlaten. Ik ben eind februari gediagnosticeerd met uitgezaaide darmkanker. Na enkele zware maanden chemotherapie heeft het noodlot mij ingehaald. Gisteren heb ik de laatste, mogelijk kortverlengende behandeling geweigerd. Dit gaf me een enorm gevoel van autonomie over mijn lichaam, vrijheid, euforie en dankbaarheid. Overigens verder niets dan lof voor de geweldige, menselijke en professionele zorg in het Diakonessenhuis.

Ik ben iedereen hier zo ontzettend dankbaar en heb zoveel van jullie geleerd. Het meest, ironisch genoeg, van mijn studenten. Het ga jullie allemaal heel goed! Even liever geen kaartjes, berichtjes (tenzij we elkaar echt goed kennen, het is namelijk niet bij te houden), bloemen en dergelijke, ik ben al veel te veel verwend. Ik hoor het liefst in de reacties hoe je je mij herinnert.

Tot slot wil ik nog een stigma doorbreken. Ik heb ruim 13 jaar goed gefunctioneerd aan de Hogeschool (minder dan een week ziek in totaal) met een behoorlijk zware bipolaire stoornis. Het voelt enorm bevrijdend dat nu te kunnen toegeven, voor het eerst openbaar. Het stigma is zo sterk. Wij mensen met een zware psychische kwetsbaarheid zijn vaak zo onzichtbaar, maar we zijn overal om je heen. Aan de studenten die met zoiets kampen zou ik willen zeggen: je kan een goede en succesvolle carrière hebben, en een schitterend leven, ook al denk je direct na een diagnose misschien van niet. Ik ben het (nog) levende bewijs.

Het leven is kort, maak er iets mooi van. Veel liefs!