I. deed gisteren iets en als iedereen dat zou doen zouden veel fixaties voorkomen kunnen worden.Ik spits mijn oren. In mijn geval nog net wat meer want door mijn slechte gehoor goed moet ik focussen om hem te verstaan. We zitten in de auto, mijn zoon en ik. Ik heb hem net opgehaald van de woongroep.

Mijn zoon wordt geregeld gefixeerd (als hij agressief wordt) dus ik ben erg gericht op alles wat agressie bij hem en daarmee fixaties kan voorkomen. Dus wat hij nu zegt is een high alert voor mij. Ik vraag de situaite uit. Allereerst laat ik hem de context beschrijven. Wat gebeurde er? Waar was je? Wat deed je? Wat deed I. etc. Ik zat op mijn kamer, ik was boos en gefrustreerd en aan het vloeken. I. kwam binnen en zei: 'Sta eens op en geef mij maar een knuffel'.Ze had gezien dat zijn boosheid eigenlijk verdriet was en de knuffel gaf hem de ruimte om zijn verdriet er te laten zijn.

Hij zei: Een knuffel is zacht, dan doe ik mijn ogen dicht en word ik rustig en komt mijn verdriet eruit. Andere begeleiders bieden het niet zelf aan, dan moet ik het vragen maar dat kan ik niet op dat moment. Die noemen de tijd erbij (dat er tijd afgaat als hij zijn spullen niet inlevert) en dan vertik ik het want dat triggert mij.En dan escaleert het dus.

Ik vraag hem of hij dat weleens heeft benoemd naar de begeleiding. Dat van de tijd en dat van de nabijheid niet.

Als ik hem terugbreng op de groep heb ik met de begeleiding een kort gesprekje waarbij ik aangeef dat ze in het moment beter niet kunnen zeggen dat er tijd afgaat omdat dat hem triggert en het dan verder escaleert. De begeleiding geeft aan dat dat lastig is omdat hij wel de gevolgen moet weten. We bespreken dit rustig ik laat het verder bij hun hoe ze een en ander praktisch vormgeven.

De volgende keer als ik hem ophaal zegt mijn zoon: Ik heb het gezegd tegen begeleiding van de nabijheid. Als ik in oranje ben bieden ze mij voortaan een knuffel aan.Ik ben ontzettend trots op hem dat hij zelf heeft aangegeven wat hij nodig heeft en dat de begeleiding na ons gesprekje een gesprek met hem heeft gehad hoe dit te doen in het vervolg (op tijd spullen van playstation inleveren). Er is een afspraak gemaakt en die is op papier gezet.

Het is altijd afwachten of het in praktijk net zo werkt als in theorie. Maar onder agressie zit soms gewoon verdriet en elke escalatie en daarmee elke fixatie die met een knuffel kan worden voorkomen is er een.

Ik ben trots op mijn zoon die zelf heeft aangegeven wat hij nodig heeft en op de begeleiding die concreet wat heeft gedaan met wat ik heb aangegeven, en erover in gesprek is gegaan met mijn zoon.

Een knuffel verzacht en geeft ruimte voor een andere beweging. Niet altijd en overal maar ik geloof in de kracht van zacht. 

Annelies Randag