In crisis is er rust nodig. Helder.

Mensen raken in een mentale crisis als het in de context, om de persoon heen niet meer klopt.

Nu klopt de samenleving niet meer en zitten we met elkaar in een crisis. En daarbinnen zit de zorg in een crisis. En daarbinnen zit de GGZ in een crisis, en daarbinnen zit een organisatie in een crisis. Daarbinnen zit een afdeling in een crisis, en die hebben te weinig tijd voor mensen om ze echt bij te staan.

Of nou ja, dit lijkt in het klein gekanteld te zijn?

'Komt een man in de isoleercel' (goeie boektitel)

De mens in crisis tegenover de mens die helpt. Ze hebben een paar uur de tijd om bovenstaande macro-tot-micro clusterfuck om te zetten in een diagnose. Zodra deze kloppend is gesteld, is er voelbaar weer die wonderlijke rust.

Door het oog van de naald. De escaperoom gaat nét op tijd open. Nu maar hopen dat die gedwongen haldolprik achterwege is gebleven. En de al eerder opgelopen traumas niet nóg meer zijn toegenomen in schade.

Komt een man uit de isoleercel. Zijn geest is weer terug in zijn lichaam. De samenleving dendert onrustig door. Die collectieve geest gaat nooit meer terug die fles in. Omdat die fles gebroken is. En niet die man.

Jeroen Zwaal