Nou... ik ben dus op vakantie geweest. Met de auto. Alleen. MET een peuter, én een puber! Ja dat lees je goed, in mijn eentje. Overigens kreeg ik eenmaal 4 dagen na aankomst wel hulp hoor, van mijn co-ouder, dat moet ik wel eerlijk toegeven. Maar had ik op de heenweg een medaille kunnen krijgen, had ik m met trots op mijn borst gespeld. Maar helaas: ik kreeg alleen gekibbel op de achterbank, honderden 'zijn we er al?'-vragen en het soort vermoeidheid waar geen powernap tegenop kan.

Laat ik het even samenvatten: nooit meer. Echt nooit meer. Of, totdat ik het over een paar maanden weer ben vergeten en gewoon een nieuwe vakantie aan het boeken ben.

De vakantie zelf voelde als een soort survivalexpeditie. Ik dacht dat ik eenmaal daar ook wel wat kon ontspannen, maar telkens wanneer ik dat dacht, begon er weer iemand te huilen (en dat was niet altijd de peuter). Ik identificeerde me op vakantie als fulltime entertainer, chauffeur, chef-kok, politieagent, dokter, circusmedewerker, vuilnisman, hardloper, planner en zo had ik voor mijn gevoel nog wel wat identiteiten. Tel daarbij het gebrek aan structuur en slaap op en de bijbehorende neveneffecten van af en toe een wijntje (ja, we waren tenslotte in Frankrijk en ik ben ook maar een mens), en de chaos begon zich begon zich redelijk te manifesteren. Overigens kregen mijn kinderen hier niets van mee, die mogen van mij altijd lekker genieten.

Op de heenreis overnachtten we in Parijs en we reden de dag erna door naar Zuid-Frankrijk. Het eerste deel van de vakantie brachten we door op een vakantiepark in een chaletje, het tweede deel hadden we een appartement in Centerparcs met een paar dagen Disneyland. Ik denk dat het meermaals switchen van omgeving me eigenlijk vooral uit balans bracht. En het feit dat ik de eerste helft van de vakantie de enige volwassene was, en niet kon afwisselen in taken en dus ook niet kon opladen. Allemaal leerpunten voor de volgende keer!

En dan kom je thuis. Je denkt: nu kan ik bijkomen, halleluja! Nou, mooi niet. De vakantieperiode daarna is gewoon de tweede rollercoaster waar je in belandt. Geen school, geen structuur, geen ritme. Dat betekent voor mij: energiedips, moodswings, slechte nachten en moeite met mijn eigen planning en ritme vasthouden. Alsof mijn hoofd op zomertijd is blijven hangen en weigert terug te schakelen, zeg maar.

En toch..hoe zwaar het soms ook was, er zitten ook zoveel grappige momenten tussen waar ik nu alweer om kan lachen. En we hebben altijd de fotos nog. En eerlijk is eerlijk, ik ben enorm bevoorrecht dat ik er überhaupt even een weekje tussenuit mocht, daar ben ik me volledig van bewust. De volgende keer ga ik gewoon iets handigers verzinnen, zoals een all-inclusive vliegreis met 24/7 animatieteam bijvoorbeeld. En een mede-volwassene is soms toch ook best fijn.

En tot die tijd probeer ik weer rustig te landen, terwijl de kinderen alweer een week naar school zijn..