Ook deze verhalen zijn nodig

Ik weet het.

Mijn verhaal is geen succesverhaal.

Niet het soort waar hulpverleners mee pronken op studiedagen.

Niet het soort dat past in de brochures van instellingen.

Mijn zoon werd niet gered.

Hij werd niet clean.

Hij werd volgestopt met pillen, maar nooit echt gehoord.

En hij stierf aan een overdosis.

28 jaar.

Mijn moeder was zwaar verslaafd aan alcohol.

Ze overleed op 55-jarige leeftijd aan de gevolgen daarvan.

Veel te jong.

Veel te eenzaam.

En ik?

Ik hield alles overeind.

Ik werkte, zorgde, functioneerde.

Maar ik dronk ook stiekem en steeds vaker.

Niet zoals mijn moeder en zoon.

Dus noemde ik het geen probleem.

Ik was toch sterk?

Ik had alles toch nog op een rij?

Mijn zoon groeide er niet in op. 

Hij was het huis al uit.

Maar hij groeide wél op met een moeder die zelf het gevecht nog moest aangaan en nog veel trauma moest opruimen.

En ik heb dat gevecht uiteindelijk gevoerd.

Niet in een kliniek,

maar met open ogen, door diepgaande studie en radicale eerlijkheid.

Ik stopte.

Niet alleen met drinken,

maar met weglopen voor mijn pijn.

Ik was er voor mijn kind.

Dag en nacht.

Ook toen hij afgleed.

Ook toen ik hem niet kon bereiken.

Ik stond erbij,

en keek machteloos toe.

En nee, dat maakt mij geen held in de ogen van de hulpverlening.

Maar ik wás er.

Met alles wat ik had.

En dat telt.

Want ook deze verhalen zijn nodig.

Verhalen zonder happy end.

Met liefde.

Met waarheid.

Met rauwe rouw.

Ik weet hoe verslaving eruitziet 

vanuit het kind dat eronder leed,

de moeder die haar kind verloor en de vrouw die zelf bijna verdween.

Er zijn zoveel mensen zoals ik.

Zoveel die niet gevraagd worden,

omdat hun verhaal niet netjes eindigde.

Maar wij bestaan.

En we blijven niet langer stil.

Judith van Broekhoven