De Gecombineerde Leefstijlinterventie (GLI) is gestart en kan je vertellen dat het heel veel met me doet, zowel mentaal als fysiek. De eerste ontmoeting met de groep was wat onwennig, maar nu we al een aantal weken intensief samen sporten, ontstaat er verbinding, meer contact en maken we zelfs grapjes over onze omvang. Het scheelt dat we ook allemaal dezelfde idealen hebben: gezonder eten, afvallen, meer bewegen en een nieuwe leefstijl ontwikkelen. Dat is niet niks. Gelukkig staat er twee jaar voor dit traject, want die ga ik echt keihard nodig hebben.

In de afgelopen maanden heb ik qua voeding, beweging, slaap en stressmanagement kleine veranderingen doorgevoerd, doelen gesteld en me voorbereid op de GLI. Ik was erg gemotiveerd om aan de slag te gaan. De eerste gezamenlijke les in de sportschool was er echter eentje van afzien, pijn, zuchten, steunen en de realisatie dat mijn lichamelijke conditie nog slechter is dan ik aanvankelijk dacht... Zeker de intervaloefeningen dreven me tot waanzin en ik kon na die les even helemaal niets meer. De spierpijn was gruwelijk.

Een week later toch weer komen sporten, werd wel een dingetje. Ik kreeg zeurende buikpijn en hoofdpijn op mijn sportdag uit angst; ik wilde echt alles aangrijpen om thuis te blijven. Tegelijkertijd voelde ik me een loser. Ging ik nu al opgeven? Nee, toch? Met wat steun van het thuisfront ben ik uiteindelijk toch gegaan en na afloop gloeide ik van trots. Ik had niet alleen de les overleefd, ook mijn pijntjes waren als sneeuw voor de zon verdwenen.

Ik merk dat ik in een paar weken tijd echt vooruitgang heb geboekt. Mijn lichaam wordt sterker, ik daag mezelf uit en voel het geloof in mezelf toenemen. Naast de verplichte sportles probeer ik ook zelf meer te bewegen, vaker de fiets te pakken in plaats van de auto en gezondere keuzes wat betreft voeding te maken.

Maarsoms wil ik gewoon kunnen vreten, snaaien en is het verlangen naar bepaalde voedingsmiddelen zo groot dat het bijna een obsessie wordt. Gelukkig durf ik in de gesprekken met mijn diëtiste volkomen eerlijk te zijn. Ik gooi eruit hoe ik me voel, wat ik ervaar en wat ik niet leuk vind of waar ik me voor schaam. Als gevolg daarvan hebben we besloten niet meer thuis te wegen, maar het elke 7 à 8 weken bij haar te doen, inclusief de rest van de metingen. De geeft me wat rust. Als ik dan een weekje minder goed eet of beweeg, zie ik het niet meteen terug op mijn weegschaal.

Tips en adviezen van familie, vrienden en kennissen zijn waardevol en welkom, maar ik merk dat ik het niet altijd kan ontvangen. Uiteindelijk moet ik vooral mijn eigen weg bewandelen; mijn eigen koers bepalen en doen wat goed voelt voor mij. Dat valt niet altijd mee, hoor. Maar ik ga vol goede moed verder!

Anika Rooke