Ik zit vast in een plek waarin ik mezelf het daglicht niet gun.

Afgelopen vrijdag is het geëscaleerd. Ben ik geëscaleerd. Is het monster in mij naar buiten gekomen. Mijn ware aard. Het monster dat ik met man en macht binnen probeer te houden. Het monster waardoor ik veel uit de weg ga, vermijd. Niet omdat ik dat per se wil maar omdat ik weet wat er in mij zit. Een monster waarvoor ik me schaam.

Het deel van mij dat zo onmogelijk is, zo afschuwelijk en lelijk dat ik mezelf niet kan verdragen. Mezelf niet kan vergeven.
Het deel in mij wat zo kapot & verknipt is waardoor ik ervan overtuigd ben dat niemand bij mij wil zijn. Niemand van mij kan houden. Niet omdat ze niet willen maar omdat ik het ze onmogelijk maak. Omdat ik onmogelijk ben.

Ik ben een monster dat schreeuwt, slaat en het onmogelijk maakt. Ik stoot af, ik trek aan, ik stuur weg, ik smeek. Ik ben een monster dat alles kapot maakt wat ze lief heeft.

Een monster dat beter alleen kan zijn. Dat beter af alleen is. Want dit deel van mij verdient niemand.

Ik verdien dit ook niet, maar ik weet mijn god niet wat ik met mezelf aan moet momenteel. Ik wil verdwijnen, ik wil vluchten, ik wil mezelf zoveel pijn doen. Ik schrik van mezelf. Ik ben geschrokken van mezelf. Omdat ik ergens echt dacht dat ik dit deel van mezelf achter me gelaten had.

Marleen Klinkert

Mijn naam is Marleen Klinkert en ik deel over Mijn Leven Met Borderline.

• Ik geef lessen en workshops in het onderwijs.
• Ik geef trainingen aan professionals omtrent persoonlijkheidsproblematiek.
• Ik begeleid individuen met een mentale kwetsbaarheid.

Delen is helen