Ik bracht een middag op het strand in Wijk aan Zee door. Het was een heerlijke dag: zon, zee, strand, een heerlijk gevoel van geluk. Terwijl ik over het houten looppad richting de zee liep, zag ik een gezin op de zandstrook. Het jongetje en de moeder gooide over met een balletje, de moeder zei streng: ``Dit is de laatste keer, dan gaan we naar de auto, goed?`` Het verbaasde me hoe ouders soms iets aan een kind vragen alsof het een keuze heeft.

Plotseling hoorde ik de moeder schreeuwen: ``Kijk wat je gedaan hebt! Het balletje tegen mijn scheenbeen, het bloed, er zit een deuk in, het doet pijn! Stom kind, je moet uitkijken!`` De moeder bleef tieren tegen het jongetje, dat inmiddels op de grond zat en in het zand woelde. Er stond een medewerker van de strandtent een sigaret te roken. We keken elkaar aan en ik zei luid: "Jeetje, wat heftig, het zal je moeder maar zijn." De vader keek om, pakte het meisje op en liep weg, terwijl de moeder bleef schreeuwen en het jongetje dreigde. ``Als je niet ophoudt met grijnzen dan ga je naar een gesticht.`` Vervolgens liep ze, tierend en niet mank, achter de vader aan.

Ik liep verder naar het strand, overspoeld door emoties en herinneringen aan mijn vader, die vijf maanden geleden was overleden. Beelden van mijn jeugd kwamen naar boven, waarin mijn vader tegen mij schreeuwde en dreigde mijn broertjes en mij naar een gesticht te sturen als ik mijn jongere broertjes niet stilhield. Die avond kon ik niet slapen, denkend aan het onschuldige kind en de tierende moeder. Hoe zou het bij hen thuis gaan als moeder publiekelijk al zo tekeerging. Had ik de moeder toch moeten aanspreken? Veilig Thuis moeten inschakelen? Dit is toch geweld tegen een onschuldig kind?

Jeugdtrauma`s kunnen een grote impact hebben op het latere leven. Ik las laatst dat jeugdtrauma de kans op bipolariteit verhoogt. Als kind werd ik, onder dreiging van plaatsing in een gesticht, verantwoordelijk gesteld voor het gedrag van mijn jongere broertjes. Mijn vader kon geen genegenheid tonen en mijn moeder kon de zorg voor ons niet aan. Beiden ook getraumatiseerd door hun eigen jeugd.

Het heeft nog een tijd geduurd voordat ik in slaap viel, maar gelukkig zijn de spoken in de nacht weggebleven.