Vandaag gaf ik weer mijn jaarlijkse gastcollege aan tweedejaars psychologiestudenten aan de UvA, over mijn ervaringen met OCD.
En eerlijk? Ik vond het doodeng.
Niet alleen omdat het kwetsbaar is om je eigen verhaal te delenmaar ook omdat ik het moest doen in het Engels. En laat dat nou net niet mijn sterkste vak op school zijn geweest.

Toch doe ik het elk jaar weer. Waarom? Omdat ik geloof dat ervaringsdeskundigheid een onmisbare plek hoort te krijgen in het onderwijs. Juist in deze fase, waarin studenten leren over psychische kwetsbaarheid, is het zo waardevol om óók de menselijke kant te horen.

Vandaag zat er een diverse groep studenten in de zaal uit o.a. India, Australië, de VAE, Litouwen, Duitsland, Frankrijk, Brazilië en verschillende Afrikaanse landen. En hoe bijzonder is het als je merkt dat de taal van mentale gezondheid krachtiger is dan het (gebroken) Engels waarmee ik het vertel?

Wat me vooral bijblijft is het gesprek ná het college. Studenten bleven hangen, deelden hun eigen worstelingen, hun verhalen. Door mijn openheid kreeg ik hun openheid terug en dat raakt me. Het is iedere keer weer bijzonder hoeveel vertrouwen ik mag ontvangen, gewoon door mezelf te zijn.

Na afloop ben ik even gaan wandelen in de omgeving van Schiphol vogels spotten, tot rust komen. Even landen, zeg maar.
En ik dacht: hoe bijzonder is het dat dit mijn werk is?
Dat mezelf zijn met alles wat daarbij hoort mijn bijdrage mag zijn aan het onderwijs, aan bewustwording, aan verandering. Dat klinkt misschien simpel. Maar geloof me: Mezelf zijn en blijven is topsport, iedere dag weer. Dankbaar dat ik dit mag doen.

Michiel Verheul