Jarenlang droeg ik een glimlach als masker. Ik voorzag mezelf van een dikke laag make-up en er kwamen steeds meer tattoos bij. Van buiten leek ik sterk, vrolijk en in balans maar binnenin mij was het chaos. Depressie had mijn hele persoonlijkheid overgenomen. Er was geen Hazel meer, enkel pikzwarte gedachten. En dan nog die stem van binnen, die me elke dag zo aan het demotiveren en kleineren was. De extreme vermoeidheid, die me lam legde. Ik voerde dagelijks een gevecht met mezelf en hoopte alleen maar dat de dag zo snel mogelijk voorbij zou gaan. 

Het gekke vond ik, dat de depressies zomaar leken te ontstaan en gelukkig ook weer verdwenen. Dan had ik weer een heel fijne tijd met nieuwe moed, kracht en ook succes. In die perioden heb ik veel werkervaring opgedaan en opleidingen behaald en ben ik leuke nieuwe uitdagingen aangegaan. 

Na een tweede postnatale depressie en daarop volgend een manie kwam de diagnose: een bipolaire stoornis. Eindelijk kreeg mijn disbalans een naam. Het was confronterend, maar ook een absolute opluchting; nu kon ik gericht gaan werken aan mijn herstel! Er was een verklaring voor die diepe dalen én de periodes waarin ik dacht dat ik de wereld aankon, soms tot op het roekeloze af. Mijn herstel ging niet in een rechte lijn omhoog. Het was vallen, opstaan, en weer vallen. Het was therapie, medicatie, gesprekken die me moe maakten maar ook weer helend waren. Het was leren luisteren naar mijn lichaam, grenzen herkennen, en mild zijn voor mezelf. Wat me het meest hielp, waren kleine lichtpuntjes waar ik me aan bleef vastklampen. Soms een herinnering aan betere tijden, soms gewoon de hoop dat het ooit weer beter zou worden. Mijn kinderen of geliefden werkten ook als een beschermende factor. Zon lichtpuntje gaf me dan net genoeg kracht om door te vechten. Ik leerde dat ik niet zwak ben omdat ik worstel. Ik ben sterk omdat ik bleef vechten, zelfs toen alles in mij wilde opgeven.

En ja, soms zijn er nog moeilijke perioden. Maar ik weet nu: ook dan is er ergens een klein lichtpuntje. En dat is genoeg om door te gaan.

Voor wie dit leest en zich herkent: je bent niet alleen. Blijf vechten. Jij verdient het om te leven, niet alleen te overleven!

Tenslotte. In 2018 heb ik meegedaan aan het project Giving depression a face. Daar is deze prachtige foto van mij gemaakt door fotograaf Jerry van den Berg. De fototentoonstelling is helaas door de coronacrisis niet doorgegaan destijds. Maar ik zal altijd trots blijven op deze foto en op het feit dat ik met vele anderen aan dit project heb mogen deelnemen. 

Een zonnige groet,

Hazel

-Een van de e-community beheerders van Plusminus.