Zo aan het eind van het jaar wordt vaak gedeeld welke successen we ook dit jaar weer behaald hebben. 

Mislukkingen worden ook gedeeld, maar dan wel die grappig zijn, die je kan delen tijdens een etentje. Nooit de echt grote gênante blunders die jaren later nog knetterscherp in je hoofd galmen.

En daarmee creëren we onze eigen ratrace.

Niemand mag onderdoen voor de ander. En ook gaan we dan beschrijven wat we ons voornemen voor het komend jaar. Vol goede voornemens startte ik zelf het jaar 2024. Ignorance is bliss.

Ik had er een boekje voor gekregen, van een vriendin, waarin ik al mijn wensen, precies gepast in waarden die voor mij belangrijk zijn, kon beschrijven. Wat ik mee wilde nemen naar het nieuwe jaar. Met zelfs een lege pagina voor fotootjes en knipsels. Of misschien een gedroogde bloem uit mijn tuin.

En wat ik in 2023 wilde achterlaten. Want 2023 was een jaar waarin ik de taaiheid en muur had ontdekt waardoor, over,  langs of onderdoor moest worden gewerkt om ervaringsdeskundigheid bij een ambtelijke organisatie binnen te krijgen.

2024 zou echt vol bezinning en genieten worden. De tweede slaapkamer van mijn tuinhuis behangen en inrichten. Een nieuw tuinpad aanleggen. Misschien een korte opleiding tot systeemcoach. Met hond Tommie op pad in een camper naar Portugal. Wat wil ik? Waar wil ik zijn? Met wie wil ik zijn? Ik had er zin in.

Je raadt het al, hoe anders liep het. Ik viel van de ene crisis in de andere. De kerstboom amper het huis uit en 50 jaar oude familiegeheimen zagen het licht. Alles wat ik kende bleek niet waar, ikzelf leek niet waar.

Mijn vader die drie maanden later door een fout van een chirurg tijdens een simpele ingreep invalide raakte. Ik zag de ouderenzorg, of het gebrek eraan, en de eenzaamheid van de mensen. Het was veel erger dan ik me ooit had kunnen voorstellen. 8 weken pijnlijden en paniekvoetbal, waarna hij mij vroeg hem te helpen overlijden. Ik koos een graf, regelde de begrafenis en haalde zijn huis leeg.

Mijn broer die vrijwel direct daarna door het onverwachte verlies ernstig in crisis raakte en niet alleen na jaren weer met dwangmedicatie te maken kreeg, maar ook de binnenkant van de separeercel weer maandenlang wekelijks zag. Ook deze Kerst en oud & nieuw brengt hij gesepareerd door. Ik werd zijn mentor en stort me op deze nieuwe taak.

Zo eindigde dit onbarmhartige jaar.

De appels heb ik nooit van de boom gehaald, de goot van mijn tuinhuis ligt vol rottend blad de boel te verstoppen en in mijn stenen huis staan stapels dozen met boeken over astronomie en kwantumfysica die ik niet snap, maar nog lang niet weg kan doen.

Plannen kan je maken. Maar proberen mee te bewegen zonder kopje onder te gaan, onhandig wat blijven drijven, is soms al een oefening van olympisch niveau. Voor iedereen voor wie 2024 ook niet was om over naar huis te schrijven, wil ik zeggen, laat je niet gek maken. Je bent er nog en dat in zichzelf is al een staande ovatie waard.

Margreet Timmer